පිය නැගුවෙමි මම
අඳුරු රැය මැදින්
කටු පිරුන රූස ගස් පහු කරන්
සොය සොයා එ කලාමැදිරි එලිය....
නොපෙනි ගියේ එය
මීට සුලු මොහොතකට පෙර....
හැරී බැලුවෙමි ආව මග මම
ආපසු යන්න පාරක් මතක නැත මට....
දැනුන එකම දේ නම්
විස කටු වලට කැපුනු වෙදනාවය....
මා මෙහි රැගෙන ආ
කො නුබෙ ආලොකය....
දෙන්න මට එය මෙයින් ගැලවී
පලා යන්නට ....
අපි හැම කෙනෙක්ම ඒ කලාමැදිරි එළිය හොයාගෙන යනවා.. අපූරු පද වැලක්....
ReplyDeleteඅනිවාරෙන්ම තුශානී.........
Deleteඅදහස් දැක්වීමට ස්තුතී......
ජය!!