හිමි නැති නුබ

සුදු රළ නුබයි 

   වෙරළට හිමි නැතී  

 සඳ නුබයි 

අහසට හිමි නැතී  

තනුව නුබයි 

    කවියකට හිමි නැතී  

සිහිනය නුබයි 

     මා හට හිමි නැතී .... 

ආලෝකය

                                 

පිය නැගුවෙමි මම 

අඳුරු රැය මැදින්

කටු පිරුන රූස ගස් පහු කරන්

සොය සොයා එ කලාමැදිරි එලිය.... 

නොපෙනි ගියේ එය 

මීට සුලු මොහොතකට පෙර....

හැරී බැලුවෙමි ආව මග මම 

ආපසු යන්න පාරක් මතක නැත මට....

දැනුන එකම දේ නම් 

විස කටු වලට කැපුනු වෙදනාවය.... 

මා මෙහි රැගෙන ආ 

කො නුබෙ ආලොකය....

දෙන්න මට එය මෙයින් ගැලවී

පලා යන්නට ....

වතුර වෙන්න

රස්නෙට වාෂ්ප 

වෙන්න......

පාටක් නැතිව 

විනිවිද වෙන්න.....

ගැඹුරු තරමටම 

නිසල වෙන්න....

තිබ්බනම් මට 

වතුර වෙන්න...... 

සතුටු වෙනවද

                                                             

 

         අහස සේ  නුබ හිනෙහිලා 

     සයුර සේ  මා  හඩවලා 

     මායවියේ නුබේ නෙත් 

ඔය සතුටු වෙනවද 

     මගේ නෙත් හඩවලා....

අහස තරමටම

හද ගැහෙනා හැම මොහොතකම 
පෙම්කලා නුබෙ සුසුමකට පවා මං....... 
නෙතු පිය හෙලන හැම වරෙකම 
ඔබ සිහිකළා මං........ 
ඔය රුව දකින හැම වරකම 
ඔබ මගහැර  ගියත් මං...... 
පෙම් කලා අහස තරමටම 
ඔය ඇස් වලට මං...... 

විසකටු

 මලක මල්  පෙත්තක 

පැහැය දැක නෙක 

 ඇවිත් රොන්ගෙන එය 

රුදුරු විසකටු වලින් 

    කපා ඈතට විසිකර......

කැපී විස කටු තුඩින් 

ගලායන රුදිරයෙන් 

තෙමි ඒ දුක් සුසුම් 

හෙට නැගෙන හිරු මතින් 

ලියවෙවී එහි ඉරණමත්  

    එය කුමක් වේවිද ඉතින්.....

දවා මගේ ලොව

අදුරු රැයක සීතල මුසුව අඳුරට 

හමන මද නල තුරුල් වී පපුවට මගේ.....

වියැකි හද තුල සෙමින් මිය යන 

ආදරේ හට ජීවයයි මේ සොයන්නේ.....

නොලැබ ජිවය මගේ හද මල 

අඳුරු සයුරෙම දැවී නිමවී ගියාවේ.....

දවා ගියමුත් මගේ ලෝකය 

සතුට විතරක් පතන්නම් මම ඔයාගේ.....